«Η εξαρτηση υπαρχει παντοτε. Το πώς και γιατί υπαρχει ομως, παραμενει κρισιμο για μια κατανοηση οποιασδηποτε διακρισης αναμεσα στην κυριαρχια και τη συμπληρωματικοτητα. Τα παιδια θα εξαρτωνται παντοτε απο τους ενηλικους για να ικανοποιησουν τις πιο στοιχειωδεις φυσιολογικες τους αναγκες, και οι νεωτεροι θα χρειαζονται παντοτε τη βοηθεια των μεγαλυτερων για την αποκτηση γνωσης και τη σιγουρια που εξασφαλιζει η πειρα. Παρομοια, οι παλιοτερες γενιες θα εξαρτωνται απο τις νεωτερες για την αναπαραγωγη της κοινωνιας και για το ερεθισμα της πειρας που προερχεται απο την ερευνα και τις νεες αποψεις.
Στην ιεραρχικη κοινωνια, η εξαρτηση γεννα συνηθως την υποταγη και την αρνηση της ατομικοτητας των αλλων. Διαφορες στην ηλικια, στο φυλο, στον τροπο δουλειας, στο επιπεδο γνωσης, στις πνευματικες, καλλιτεχνικες και συναισθηματικες κλισεις, στην εξωτερικη εμφανιση ―ενα τεραστιο πεδιο διαφοροποιησης, που θα μπορουσε να γεννησει ενα συντηρουμενο συστημα αμοιβαιων σχεσεων κι αλληλεξαρτησεων― ξανασυναρμολογουνται ολες αντικειμενικα απο τη σκοπια της διαταγης και της υπακοης, της ανωτερωτητας και της κατωτεροτητας, των δικαιωματων και των καθηκοντων, των προνομιων και των στερησεων.
Η ιεραρχικη οργανωση των φαινομενων δε συμβαινει μονο στον κοινωνικο κοσμο, αλλα βρισκει το αντιστοιχο της στον τροπο με τον οποιο γινονται αισθητα εσωτερικα τα διαφορα φαινομενα, ανεξαρτητα αν ειναι κοινωνικα, φυσικα ή προσωπικα. Ο εαυτος στην ιεραρχικη κοινωνια οχι μονο ζει, ενεργει κι επικοινωνει ιεραρχικα, αλλα και σκεπτεται και αισθανεται ιεραρχικα, οργανωνει την τεραστια ποικιλια των δεδομενων της αισθησης, της μνημης, των αξιων, των παθων και των σκεψεων, ακολουθωντας ιεραρχικες γραμμες. Οι διαφορές αναμεσα στα πραγματα, τους ανθρωπους και τις σχεσεις, δεν υπαρχουν ως αυτοσκοποι, ειναι οργανωμενες ιεραρχικα μεσα στο ιδιο το μυαλο και στρεφονται ανταγωνιστικα η μια εναντια στην αλλη, σε ποικιλους βαθμους κυριαρχιας και υποταγης, ακομα κι οταν θα μπορουσαν να συμπληρωνουν η μια την αλλη μεσα στην κυριαρχη πραγματικοτητα. »
Eagainst Αρχείο 