Για την Ουκρανική εξέγερση και τα πραγματικά διλήμματα

Εδώ και τρεις μήνες πλέον οι πλατείες του Κιέβου γεμίζουν με διαδηλωτές διαφόρων πεποιθήσεων (κυρίως όμως φιλελεύθερους ευρωπαϊστές και φανατικούς ακροδεξιούς) οι οποίοι, με σκοπό να εκφράσουν την δυσαρέσκειά τους στην απόφαση της κυβέρνησης Γιανουκόβιτς να παγώσει τις διαδικασίες για εμπορική σύνδεση με την Ευρωπαϊκή Ένωση και να μην υπογράψει την ιστορική συμφωνία στρέφοντας το βλέμμα της προς τη Ρωσία, ξεχύθηκαν στους δρόμους. Η κλιμάκωση των ταραχών και η γενίκευση των συγκρούσεων με τις δυνάμεις καταστολής είχε ως αποτέλεσμα ο αριθμός των νεκρών να ξεπεράσει τους 50. Όπως όμως όλα δείχνουν οι κινητοποιήσεις έχουν πλέον για τα καλά παραδοθεί στο έλεος παραστρατιωτικών φασιστικών ομάδων, κάτι που άλλωστε ήταν εμφανές και από την αρχή. Αντίθετα με την περίπτωση της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης όπου μόλις πριν από μερικές ημέρες ένα ποτάμι οργής (εργαζόμενων, φοιτητών και διαφόρων άλλων κοινωνικών ομάδων) καταδίκασε τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, φτάνοντας μέχρι και στο σημείο να πυρπολήσει κυβερνητικά κτήρια σε διάφορες πόλεις της χώρας – και ως απάντηση στον ξεσηκωμό η πολιτική ηγεσία της χώρας απειλεί με αιματοκύλισμα δηλώνοντας έτοιμη να ζητήσει στρατιωτικές ενισχύσεις από την Ευρωπαϊκή Ένωση με στόχο την καταστολή των εξεγέρσεων – αντίθετα και πάλι με τις μεγάλες διαδηλώσεις στην Ελλάδα (2011-2012) που αντιμετωπίστηκαν με χλευασμό, ειρωνικά, υποτιμητικά και ρατσιστικά σχόλια για ολόκληρο τον ελληνικό λαό από τις Ευρωπαϊκές δημοσιογραφικές ελίτ, στην περίπτωση της Ουκρανίας η στάση των Ευρωπαίων ηγετών είναι ήπια έως θετική. Κανείς πλέον δεν κάνει λόγο για «βάνδαλους που καταστρέφουν δημόσια κτίρια» ή για «τεμπέληδες που αντί να αναλάβουν την ευθύνη για την κατάσταση στην οποία βρίσκονται και να επιστρέψουν στις δουλειές τους απεργούν και διαδηλώνουν». Τί και αν ομάδες νεοναζί έχουν φτάσει στο σημείο ενεργά να απειλούν με κατάληψη της εξουσίας, ο ΟΗΕ και οι δημόσιοι οργανισμοί ξαφνικά σιωπούν ενώ οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων – όπως για παράδειγμα η Διεθνής Αμνηστία – προσφεύγουν και πάλι το παιχνίδι της ακατάσχετης φλυαρίας καλώντας την κυβέρνηση της Ουκρανίας να επιδείξει σεβασμό στους διαδηλωτές, μην παίρνοντας ιδιαίτερα στα σοβαρά την ύπαρξη ένοπλων παραστρατιωτικών φασιστικών ομάδων επανδρωμένων με χούλιγκανς, λούμπεν στοιχεία και ποινικούς εγκληματίες (τον λεγόμενο «Δεξιό Τομέα») που πλέον ελέγχουν το μεγαλύτερο κομμάτι των διαδηλώσεων.

Το βασικό ερώτημα που τίθεται εδώ είναι το εξής: πώς η ακροδεξιά απέκτησε βήμα, καταφέρνοντας όχι μόνο να ηγηθεί (σχεδόν) των διαδηλώσεων αλλά και να καταστεί κυρίαρχη δύναμη στα γεγονότα; Κάποιοι/ες θα καταφύγουν στη γνωστή συνωμοσιολογία λέγοντας ότι οι διαδηλώσεις αυτές ήταν υποκινούμενες και σχεδιασμένες από την ΕΕ και τις ΗΠΑ ή ότι χρηματοδοτούνται από ιμπεριαλιστικά σκοτεινά κέντρα εξουσίας. Παρά του ότι κανείς/μια δεν μπορεί με βεβαιότητα να αποδείξει κάτι τέτοιο – ούτε φυσικά και το αντίθετο – η εμμονή στις αστυνομικού τύπου προσεγγίσεις της εν γένει πραγματικότητας επισκιάζουν μια πολύ σημαντική πτυχή στα γεγονότα, τους ιστορικο-πολιτικούς παράγοντες που διαμόρφωσαν το σύγχρονο πολιτικο-κοινωνικό γίγνεσθαι της χώρας, όπως η άνθηση ακραίων αντιδραστικών συμμοριών στην ευρύτερη περιοχή της Ουκρανίας κατά τη διάρκεια της προ-επαναστατικής περιόδου – στην ουσία επρόκειτο για λούμπεν στοιχεία που επάνδρωναν δολοφονικές ομάδες κρούσης – που κινητοποίησαν μαζικά πογκρόμ εναντίον του εγχώριου Εβραϊκού πληθυσμού, με αποκορύφωμα τα γνωστά Πογκρόμ της Οδησσού επί σειρά ετών, 1821, 1859, 1871, 1881, 1886, και 1905. Πρόκειται για ορόσημο στην ιστορία του Ευρωπαϊκού αντισημιτισμού, όπου και σημαντικό ρόλο έπαιξαν και Έλληνες Χριστιανοί φονταμενταλιστές της διασποράς. Εκατοντάδες Εβραίοι κυνηγήθηκαν, σφαγιάστηκαν από τον όχλο είτε εκτοπίστηκαν (Weinberg 1992: Cesarani 2002, σ.168: Ψαρράς 2013, 74-114). Αυτός ο ιδιαίτερα έντονος – και βαθιά ριζωμένος – αντισημιτισμός των Ουκρανών εξτρεμιστών είχε προ πολλού κινήσει και το ενδιαφέρον του Χίτλερ ο οποίος ήδη στο βιβλίο του «Ο αγώνας μου» θεωρούσε την Ουκρανία ως περιοχή «ζωτικής σημασίας» για τους Γερμανούς. Μια από τις ηγετικές φυσιογνωμίες του Ουκρανικού αντισημιτισμού υπήρξε και ο Στεπάν Μπαντέρα που κατά τη διάρκεια της εισβολής στην ΕΣΣΔ ασπάστηκε τον εθνικοσοσιαλισμό συμμαχώντας με τον στρατό του Χίτλερ. Οι ομάδες του Στεπάν είχε ειδικευτεί στην εξόντωση Εβραίων, Πολωνών και άλλων μειονοτήτων (τσιγγάνων, Τουρκο-ρώσσων και μουσουλμάνων). Λίγα χρόνια πριν την εισβολή όμως των Γερμανών η Ουκρανία βρίσκεται αντιμέτωπη με έναν από τους χειρότερους λιμούς που γνώρισε ποτέ. Πρόκειται για τη γνωστή γενοκτονία του Holodomor που ούτε λίγο ούτε πολύ αποδίδεται στις οικονομικές πολιτικές του Στάλιν οι οποίες οδήγησαν στον θάνατο εκατομμύρια πολίτες, πράγμα που αναζωπύρωσε τον Ουκρανικό αντικομουνιστικό αντισημιτισμό με βάση τον οποίο οι πολιτικές της ηγεσίας του Στάλιν επιβεβαίωναν τις υποψίες περί συνωμοσίας μεταξύ Εβραίων και κομμουνιστών με στόχο τον αφανισμό των εθνών και την πλήρη υποταγή της ανθρωπότητας.