Την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, τα βασικά για την χθεσινή μέρα έχουν ειπωθεί στο σύνολό τους και το μόνο που μένει είναι να δούμε την μακροπρόθεσμη ή/και βραχυπρόθεσμη επιρροή τους στον κόσμο που αυτές τις μέρες αποφάσισε να διαδηλώσει, δημιουργώντας την μαζικότερη απεργιακή διαδήλωση στην μεταπολίτευση (19/10). Σκοπό δεν έχουμε να κάνουμε έναν απολογισμό της ημέρας, ούτε να περιγράψουμε «αντικειμενικά» κάποια σημεία, αλλά να θίξουμε μερικά ζητήματα που φαίνεται να μονοπωλούν τις συζητήσεις, μιας και, (ίσως) τα συμβάντα που συνδέονται με αυτά θα καθορίσουν τις πολιτικό-ιδεολογικές και κινηματικές θέσεις και απόψεις στο μέλλον.
Η στάση του ΚΚΕ-ΠΑΜΕ
Η χθεσινή στάση του ΚΚΕ-ΠΑΜΕ προκάλεσε σίγουρα την αμηχανία σε όλη την (υπόλοιπη;) αριστερά – κρίνοντας από τις ανακοινώσεις της – αλλά και την οργή στους χιλιάδες διαδηλωτές που απέκλεισε από το πάνω μέρος της πλατείας, ενώ μόλις πριν κάτι μήνες στο κίνημα των αγανακτισμένων, του οποίου καρδιά ήταν συγκεκριμένα αυτή η πλατεία, το ίδιο το ΚΚΕ όχι μόνο απείχε – στηρίζοντάς το ευκαιριακά από το γυαλί – αλλά το λάσπωνε στα αμφιθέατρα κάνοντας λόγο για την ύπαρξη φασιστικών ομάδων στους κύκλους του – γνωρίζοντας βέβαια ότι ομάδες υπερσυντηρητικών και νεοφασιστών έχουν αποκλειστεί από τις συνελεύσεις και ότι οι ίδιες στην πραγματικότητα αποτελούσαν τον μεμονωμένο όχλο της πάνω πλατείας [1]. Η στάση του όμως αυτή το λιγότερο που θα έπρεπε να κάνει είναι να μας εκπλήσσει, και δυστυχώς χρειάστηκε αυτή η μέρα για να δώσει τέλος στις αυταπάτες ορισμένων που αγανακτούσαν «γιατί το ΠΑΜΕ φεύγει», τρέφοντας, ενδόμυχα ίσως, φρούδες ελπίδες για ένα νέο «ΕΑΜ». Πόνταρε στην «προβοκάτσια» την οποία το ίδιο με την στάση του προκάλεσε, ώστε όταν αυτή γινόταν από τους δήθεν «γνωστούς-άγνωστους» αυτό θα έβγαινε ως ο περιφρουρητής των «φιλήσυχων πολιτών», ως εγγυητής της ομαλότητας και ως μια δύναμη άξια εμπιστοσύνης στο εκλογικό παιχνίδι του οποίου η δυσοσμία έχει αρχίσει να γίνεται εδώ και κάτι μέρες έντονη από καθεστωτικούς δημοσιογράφους που προσφάτως έγιναν «αντισυστημικοί», προωθώντας μάλιστα και την δυσφορία τους που η αριστερά φαίνεται πολυδιασπασμένη.
Το πραγματικό πρόσωπο και ο ρόλος του ΚΚΕ πλέον αποκαλύφθηκαν. Τα συνθήματα στην πλατεία Συντάγματος «ΚΚΕ, το κόμμα σου χαφιέ» δεν τα φώναζαν μόνο αναρχικοί. Οι κρανοφόροι του απέδειξαν πόσο αδίστακτοι είναι. Απέδειξαν πόσο πιο κατασταλτικοί από την αστυνομία θα μπορούσαν να γίνουν. Μάλιστα, ενώ ένας ηλικιωμένος είχε χάσει τις αισθήσεις του δίπλα σε καφετέρια στην πλατεία Συντάγματος, οι δυνάμεις του ΚΚΕ από πάνω πετούσαν πέτρες εντός, και έσπρωχναν διαδηλωτές να πέσουν κάτω. Παρόμοιες επιθέσεις και τραμπουκισμοί μελών του ΠΑΜΕ εναντίον διαδηλωτών έλαβαν μέρος και σε άλλες πόλεις, όπως τα Ιωάννινα, δίχως να υπάρξει καμία απολύτως αφορμή «επίθεσης από παρακρατικούς!» Με τη στάση του αυτή, το ΚΚΕ ξεκαθαρίζει ποιες είναι οι πραγματικές του θέσεις: «έναν ηγέτη πρέπει να τον φοβούνται και να τον αγαπούν. Αν δεν γίνεται και τα δύο, τότε καλύτερα μόνο να τον φοβούνται» και πως «τους αντιπάλους σου ή πρέπει να τους παίρνεις με το μέρος σου ή να τους εκμηδενίζεις» (Νικολό Μακιαβέλι – «Ο Ηγεμόνας»). Είναι, τελικά, το ΠΑΜΕ τμήμα του κινήματος, ή μήπως έχει ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά με τις φασιστικές οργανώσεις (ένας ολοκληρωτικός μηχανισμός που ελέγχει την κάθε γωνία της κοινωνίας, οι μπάτσοι στη θέση των μπάτσων); [2]
Και σαν να μην ήταν αρκετά όλα αυτά, το ίδιο το ΚΚΕ θεώρησε σωστό με τις δηλώσεις του να βάλει σε ένα σώμα όλο το φάσμα του πολιτικού χώρου, κάνοντας λόγο για «φασιστοειδή», «αναρχοαυτόνομους», «φασίστες», για «Καρατζαφερικούς», ενώ το βράδυ της 20.9., η Γ.Γ. σε τηλεοπτική εκπομπή μίλησε για «αναρχοαριστερούς» και «αναρχοδεξιούς», δημιουργώντας και πολιτικούς νεολογισμούς, τονίζοντας πόσο προσπαθούν όλοι αυτοί να υπονομεύσουν το «οργανωμένο ταξικό κίνημα». Τίποτα αναπάντεχο μέχρι στιγμής. Το πιο ακραίο θα ερχόταν μετά, όταν στην αρχική δήλωσή του, το γραφείο τύπου του ΚΚΕ θα επιχειρούσε ν’ αποδώσει τον θάνατο του εκλιπόντος συνδικαλιστή του ΠΑΜΕ στην δράση αναρχικών, ενώ o ιατροδικαστής έχει ήδη κάνει ανακοίνωση ότι το θύμα δεν έφερε τραύματα και μάλλον υπέκυψε εξαιτίας των χημικών [3]. Χωρίς ίχνος σεβασμού, όχι προς τον εαυτό του – αυτόν τον έχει χάσει εδώ και καιρό – αλλά ούτε προς το θύμα, την οικογένειά του και προς την ίδια του την βάση η οποία πιστεύει τυφλά σε αυτό, ούτε και προς την υπόλοιπη κοινωνία η οποία προφανώς θα έχει μάθει την αλήθεια – αν όχι είναι θέμα χρόνου – χρησιμοποιεί το τραγικό συμβάν για να στοχοποιήσει έναν πολιτικό χώρο και να παρουσιάσει τον εαυτό του πάλι ως «θύμα προβοκατόρων». Στο σημείο αυτό θα πρέπει να δούμε και την αδιανόητη στάση της βάσης, η οποία ιδεολογικά τυφλωμένη, αδιαφορεί για την επαίσχυντη αυτή εκμετάλλευση, εκμετάλλευση η οποία ξεπερνά σε θράσος και υποκρισία ακόμα και αυτήν της επίσκεψης του Παπανδρέου στην κηδεία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
Τα (υπόλοιπα;) κόμματα της Αριστεράς
Ανάξια λόγου είναι και η στάση των κομμάτων της Αριστεράς – κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής. Όχι μόνο παρέμεινε τυφλή στον εκτυφλωτικό τσαμπουκά του ΠΑΜΕ και των μπάτσων του, αλλά σε μια προσπάθεια να μην αφήσει κανένα στεναχωρημένο, αρνήθηκε να πάρει σαφείς θέσεις πάνω στα καυτά, και με μεγάλες πολιτικές-κινηματικές προεκτάσεις για το μέλλον, συμβάντα. Είναι στην μόδα τώρα, από κάθε αριστεροδέξια γωνία της Αριστεράς μέχρι το Alter, να γίνεται λόγος για «κουκουλοφόρους και παρακρατικούς» ως ένα και το αυτό, καθαρίζοντας έτσι από τις ευθύνες τους τους αναρχικούς – ή αδίκως τσουβαλιάζοντάς τους σε μια ομοιόμορφη παρακρατική γκρούπα. Ίσως αυτή η μέρα έφερε στην επιφάνεια την ανομολόγητη, συμπλεγματική και αξεπέραστη απ΄ό,τι φαίνεται σχέση της Αριστεράς με το παρελθόν της. Όλα αυτά βέβαια υπό το φόντο του θεσμού που κατέκτησε τις καρδιές κάθε αριστερού – των εκλογών – και μιας ενδεχόμενης «συμμαχίας ανατροπής» με την βοήθεια των νεοφώτιστων δημοσιογράφων, μια συμμαχία που μάλλον θα είναι υπέρθεση και ανάδειξη των αρνητικών και όχι των θετικών σημείων των επιμέρους κομμάτων και ιδεολογικών τοποθετήσεων. Το γεγονός ότι υπάρχει όντως ένα πολιτικό κενό – όπως δείχνουν οι σφυγμομετρήσεις και η «λογική» – είναι τέλεια ευκαιρία για βαρύγδουπες αλλά κυρίως ακίνδυνες και βολικές κατηγορίες, και η ανάδειξη αυτής της αμήχανης κενής πολιτικής ρητορείας και στάσης τους όχι μόνο προκαλεί την αδιαφορία και αποστροφή του κόσμου που έχει ανάγκη για κάτι πιο μαχητικό, αλλά κάνει και τσιτάτα «τσάμπα μάγκες» να πιάνουν στόχο από άτομα που τα ίδια είναι στόχος για τον λαό.
Η στάση του α/α/α χώρου – αυτοκριτική.
Σαφώς η επανάσταση πρέπει ν΄αμυνθεί και να εξελιχθεί με μια αμείλικτη λογική. Αλλά δεν πρέπει και δεν μπορεί ν΄ αμυνθεί με μέσα που αντιφάσκουν στους σκοπούς της […] Αν, προκειμένου να νικήσουμε, θα ‘πρεπε να στήσουμε κρεμάλες στις πλατείες, θα προτιμούσα να χάσουμε. (Ερίκο Μαλατέστα)
Η άθλια στάση του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ δυστυχώς πόλωσε το κλίμα και καθένας από τον χώρο του επιδόθηκε στο σπορ της απόδοσης των ευθυνών. Όπως είπαμε και παραπάνω, δεν περιμέναμε τίποτα καλύτερο από το ΚΚΕ, αλλά, ως ένα βαθμό, θα ήταν σωστό να βλέπαμε και τα λάθη του «χώρου»: α) η μολότοφ που πετάχτηκε δεν ήταν μια «ατυχής» στιγμή! β) Η ρίψη πέτρας εναντίον άοπλων πολιτών θα μπορούσε ν’ αποβεί θανατηφόρα. Ακόμα και αν αυτό τρέξουμε να το πιστώσουμε, με ένα φτερωτό επιχείρημα, στους «παρακρατικούς», το γεγονός όπου ορισμένοι άρχισαν να τρέχουν προς την συμπλοκή – ίσως με ένα κρυφό χαμόγελο πίσω από το χείλος – φωνάζοντας «πάμε να δείρουμε Κνίτες», ή όταν 20 άτομα έχοντας πιάσει έναν ΚΝΑΤ [4], τον χτυπούσαν όπως βαράνε οι μπάτσοι αυτούς που πιάνουν, αδιαφορώντας πλήρως και για τον ηλικιωμένο που 2 μέτρα δίπλα είχε χάσει τις αισθήσεις του, όλα αυτά αναιρούν τις συνωμοσιολογικές τοποθετήσεις περί προβοκατόρων! Το ότι κάποιοι αποφάσισαν να καταφύγουν στη βία – μια λέξη που έχει γίνει λάστιχο – ως «μονόδρομος στην συγκεκριμένη περίπτωση» καταρρίπτει για μια ακόμη φορά τα προβοκατορολογικά σενάρια, και αν μη τι άλλο φανερώνει τις οχλοκρατικές τάσεις που έχουν πλέον ριζώσει βαθιά στο Ελληνικό χειραφετησιακό κίνημα. Ώρες ώρες, τέτοια ξεσπάσματα σε τέτοιες στιγμές δίνουν την εντύπωση πως οι τάσεις που κυριάρχησαν σε μονωμένα άτομα του χώρου δεν ήταν η μη ειρηνικής φύσεως αλλά αναπόφευκτη, ωστόσο, επιθυμία απώθησης των ΚΝΑΤ καθεαυτή και ο στοχασμός πάνω στις μορφές που θα μπορούσε να πάρει, αλλά το θέαμα που παράγεται από τέτοιου είδους ενέργειες. Και όσο πιο αδιάλλακτη είναι η πράξη, τόσο πιο μπρουτάλ το θέαμα. Δεν θα προσπαθήσουμε να δώσουμε ξεκάθαρες απαντήσεις σχετικά με το τι έπρεπε να είχε γίνει με τα ΚΝΑΤ που είχαν αποκλείσει πραξικοπηματικά το πάνω μέρος της πλατείας, κριτικάρουμε όμως αυτό που έγινε, αυτό που είδαμε και ζήσαμε. Δεν μπορείς να καταπατάς τόσο εύκολα όλες τις αξίες που υποτίθεται ότι πρεσβεύεις και μάχεσαι για αυτές, και μετά να κατηγορείς τους άλλους ότι κάνουν ακριβώς αυτό. Ο κόσμος μια μέρα πριν χειροκροτούσε όταν κάποιοι επέλεξαν τον συλλογικό δρόμο και όχι αυτόν του «κάνουμε το κομμάτι μας» και βοηθούσε μπροστά στην πλατεία με τα δακρυγόνα.
Τι εννοούμε, φυσικά, με όλα τα παραπάνω; Σίγουρα, δεν προσπαθούμε να κρατήσουμε «ίσες αποστάσεις» ακόμη και αν αυτό είναι το τελικό συμπέρασμα που θα μπορούσε κάποιος να αποκομίσει. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ο α/α/α χώρος δεν είναι ένα ενιαίο κομμάτι ώστε να βγάλει από κοινού κάποια ανακοίνωση. Όσοι, τελικά, θέλουν να βγάλουν, θα βγάλουν! Αυτοί που είναι υπέρμαχοι της μητροπολιτάνικης προλεταριακής βίας δεν θα βγάλουν και το ξέρουμε. Αυτοί θα συνεχίσουν να δρουν ως οι «αυτόκλητοι σωτήρες» διαστρεβλώνοντας κάθε πολιτική έννοια και ουσία σε κάποιον λαϊκό αγώνα με το να υπερασπίζονται την τυφλή και ανούσια βία. Όμως οι γνώμες θα διαμορφωθούν με βάση το τελικό αποτέλεσμα, το οποίο ήταν η βία που ασκήθηκε καί από τις δύο πλευρές. Τέλος, είναι μάλλον δύσκολο για την κοινή γνώμη να καταλάβει τις διάφορες τάσεις που υπάρχουν εντός του αναρχικού κινήματος και να σχηματίσει μια σταθερή και αμερόληπτη άποψη, αλλά όμως, είναι δική μας ευθύνη ν’ αναλάβουμε το ξεκαθάρισμα της υπόθεσης!
Οι ίδιες οι υλικές συνθήκες, που τόσα χρόνια το υποκατάστατό τους –τα ΜΜΕ – είχαν διαστρεβλώσει πλήρως τα πράγματα, διαμόρφωσαν μια συνείδηση στους διαδηλωτές που ήρθαν για πρώτη φορά σε επαφή με την αντικειμενική κατάσταση, η οποία σε μεγάλο βαθμό θα μπορούσε να πει κανείς, ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Αν συνεχιστεί αυτή η μαχητικότητα να εκδηλώνεται εκεί που πρέπει και όπως πρέπει, τότε μόνο μπορεί να γεφυρώσει το χάσμα ανάμεσα σε αυτήν και το πάθος των υπολοίπων που κοχλάζει για δράση και έχει εγκλωβιστεί σε καθεστωτικά ψευδοδιλήμματα εθνικής και αριστερής ενότητας. Αν την εγκαταλείψει και την προδώσει χάριν ενός αφελούς ναρκισσισμού, έχει εγκαταλείψει και έχει προδώσει κάθε σεβασμό προς τον ίδιο του τον εαυτό και είναι άξιος της μοίρας του.
Και τώρα;
Σε αυτό το πλαίσιο, ας μην φανεί αναπάντεχο αν σε λίγες μέρες ανακοινωθεί κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας», το έδαφος της οποίας προετοιμάζουν εδώ και αρκετές μέρες με κάθε καρυδιάς κοινοβουλευτικό καρύδι.
Οι κοινωνικοί θεσμοί που μέχρι πρότινος ήταν εγγυητές της «ομαλής» κοινωνικής διαδικασίας, μέρα με την μέρα καταρρέουν με την επιδείνωση της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. Το Κράτος προκειμένου να διατηρήσει την κοινωνική συνοχή, που άλλοτε υποβασταζόταν από ένα ξεφτισμένο πλέον φαντασιακό, επιστρατεύει την ωμή φυσική βία. Ο εκβιασμός του οικονομικού μηχανισμού, ενώπιον του οποίου ο αγανακτισμένος θέλει να εξεγερθεί, τον κρατά για τα καλά στην άθλια κατάσταση που όλοι μας βρισκόμαστε επί ποινής μιας περαιτέρω χειροτέρευσης της ύπαρξης μέσα στην αφόρητη κοινωνική διαδικασία. Η -έντεχνη ή μη- προσπάθεια ταύτισης κάθε λογής «κουκουλοφόρων» με παρακρατικούς σε μια περίοδο όπου εχθρός του λαού είναι αυτοί που διαχειρίζονται το Κράτος, θα έχει ως συνέπεια την περιθωριοποίηση του α/α/α χώρου και δεν είναι απίθανο να οδηγήσει σε μια νέα μορφή τρομοκρατίας, εσωτερικευμένης από όλη την τσαλαπατημένη μάζα διαδηλωτών, όπου η κοινωνία θα επιδοθεί στο κυνήγι όποιου φαίνεται κουκουλοφόρος – με τις αντιασφυξιογόνες μάσκες να είναι πλέον αναγκαία συνθήκη για διαδήλωση και προστασία απέναντι στα χημικά των μπάτσων, όπου όλοι θα είναι εχθροί όλων. Δοθέντων αυτών των αντικειμενικών συνθηκών και της δυναμικής τους, η οποία ρυθμίζεται ακριβώς από αυτόν τον οικονομικό μηχανισμό, ένα είναι το ερώτημα: στο μέλλον όπου θα αποφασίσουν να γίνουν όλοι «κουκουλοφόροι» ενάντια σε ποιόν θα εξεγερθούν; Ο όχλος θα καταφέρει να ξεπεράσει αυτό το νεοβαρβαρικό οικονομικό σύστημα που έχει ταυτίσει την πρόοδο με την ποσότητα και τις παρωχημένες παραγωγικές-κοινωνικές σχέσεις που οραματίζεται για την κοινωνία ή θα φάει τις σάρκες του;
Μόνο όταν η πρόοδος πάψει να είναι ποσοτική, η ύπαρξη θα βρει το μονοπάτι για μια νέα ποιότητα!
Υ.Γ- Για μια ακόμη φορά, ενημερώνουμε ότι δεν στοχεύουμε να τσουβαλιάσουμε συλλήβδην όλους όσους ήταν με αντιασφυξιογόνες μάσκες ή όσους πετούσαν πέτρες και μολότοφ χθες, ως άτομα του α/α/α χώρου ή ως «μπάχαλους». Μιλάμε για έναν αριθμό πάνω κάτω 3000 ατόμων, μέσα στους οποίους απ΄ ό,τι ακούγεται υπήρχαν και αναρχικοί, και χούλιγκανς που απλά κατέβηκαν να τα σπάσουν, και διαδηλωτές που δεν έχουν σχέση με την αναρχία αλλά –και μην το ξεχνάμε αυτό- και παρακρατικοί. Η προσπάθεια εξίσωσης της κατάπτυστης και αντιλαϊκής-αντικινηματικής συμπεριφοράς του πιο οργανωμένου γραφειοκρατικά και ιδεολογικά κόμματος, και από την άλλη αυτής μιας ανομοιογενούς μάζας ανθρώπων είναι επιεικώς γελοία. Οι υπόλοιποι ανήκοντες στον α/α/α οφείλουν να κρατήσουν υπεύθυνη στάση για τα χθεσινά.
[1] Η αρνητική στάση του ΚΚΕ απέναντι στο κίνημα των αγανακτισμένων φαίνεται από τις πρώτες ημέρες που ξέσπασε το κίνημα της 15ης Μαίου στην Ισπανία. Με ανακοίνωσή του «όχι στο «κίνημα» που μπαίνει εμπόδιο στην ταξική πάλη» καταδίκαζε τους Ισπανούς Indignados ως «υποκινούμενους από καπιταλιστικά κέντρα!»
[2] Δεν χρειαζόμασταν, άλλωστε, τίποτα περισσότερο προκειμένου να πειστούμε για το ποιοί είναι οι πραγματικοί στόχοι του Ελληνικού Κομμουνιστικού Κόμματος! Τα εκατοντάδες εκατομμύρια αθώα θύματα των τρομοκρατικών και ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων σε όλο τον κόσμο (ΕΣΣΔ, Ρουμανία, Πολωνία, Ανατολική Γερμανία, Τσεχοσλοβακία, Ουγγαρία, Κίνα, Καμπότζη, Περού, Β.Κορέα,) αρκούν για να μας δώσουν μια πλήρη εικόνα σχετικά με το τί πραγματικά επικρατεί όταν οι ηγεσίες των κομμουνιστικών κομμάτων επιβάλλονται στις μάζες με τον πιο αυταρχικό τρόπο! Η ύπουλη δράση της ηγεσίας του ΚΚΕ από τις πρώτες δεκαετίες της ίδρυσής του [σφαγές αρχειομαρξιστών κατά τον μεσοπόλεμο, Δεκεμβριανά, κυνήγι όλων των αγωνιστών που αρνούνταν να ταχθούν στις γραμμές του κατά τη διάρκεια της κατοχής, η απουσία των μελών του από την εξέγερση του Πολυτεχνείου (και σήμερα υφαρπάζουν θεαματική υπεραξία από το γεγονός που παρακινήθηκε μόνο από αναρχικούς και ανεξάρτητους φοιτητές), η αντι-κατάληψη που πραγματοποίησαν τα ΚΝΑΤ στο Πολυτεχνείο το 1980 για να μην επιχειρήσουν κατάληψη οι φοιτητές και το κυνήγι με λοστάρια που τους επιφύλασσαν παρέα με τα ΜΑΤ (εκείνο το βράδυ είχε, επίσης, σκοτωθεί η Κανελλοπούλου), το προδοτικό 1989 και συμμετοχή του στη δεξιά κυβέρνηση του Μητσοτάκη, οι πορείες χέρι-χέρι με φασίστες και ακροδεξιούς το 1991-92 για το μακεδονικό ζήτημα, οι απολύσεις σε 902 και Τυποεκδοτική, (το γεγονός ότι η Τυποεκδοτική είναι η μόνη επιχείρηση που δεν απεργεί ποτέ)] δίνει απαντήσεις στο ερώτημα «τί ακριβώς στοχεύει» και «για ποιόν λόγο οργανώνει ξεχωριστές πορείες και δρα με τέτοιον τρόπο που θυμίζει κάτι από φασισμό;»
Ως εκ τούτου, η στάση διαδηλωτών του ΚΚΕ να επιτρέψει άλλους διαμαρτυρόμενους να περάσουν πέρα από τα μέρη που τα ΚΝΑΤ είχαν αποκλείσει, μόνο κατόπιν επίδειξης «κομματικής ταυτότητας» δεν μας εκπλήσσει. Η πολιτική του αυστηρού ελέγχου, του σνομπισμού, της σιδερένιας ιεραρχίας και της επιβολής, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι των αντιδημοκρατικών Σταλινικών μορφωμάτων ανά τον κόσμο! Από την άλλη όμως, η λογική του όχλου που επικρατεί στα κινήματα αμφισβήτησης με κοινό χαρακτηριστικό τους την έλλειψη ξεκάθαρων στόχων και προταγμάτων, την αναζήτηση προσωρινών λύσεων, τα εθνικιστικά, μισαλλόδοξα και λαϊκιστικά συνθήματα προγονόπληκτων ανορθολογιστών που τον τελευταίο καιρό ακούγονται συνεχώς στις πορείες, όλα αυτά συνθέτουν την εικόνα μιας χαοτικής κατάστασης που, αν μη τι άλλο, θέτει τις υλικές βάσεις για την ανάδυση ενός νέου αυταρχικού-ολοκληρωτικού καθεστώτος, ως το αντίδοτο στην ετοιμόρροπη καθεστηκυία τάξη: «μόνο o όχλος και η ελίτ προσελκύονται από την ορμή του ολοκληρωτισμού. Οι μάζες θα πρέπει να κερδηθούν με την προπαγάνδα» (Hannah Arendt σ. 341 – The Origins of Totalitarianism)
[3]
Ωστόσο «όπως μεταδίδει το Mega, οι τοξικολογικές και ιστολογικές εξετάσεις, τα αποτελέσματα των οποίων θα προκύψουν μέσα στις επόμενες 15 ημέρες, αναμένεται να ρίξουν φως στα ακριβή αίτια του θανάτου του διαδηλωτή και το εάν η υγεία του επηρεάστηκε από χημικές ουσίες«, (TVXS). Οπότε αναμένουμε…
[4] Τα ΚΝΑΤ αποτελούν τις λεγόμενες ομάδες περιφρούρησης/κρούσης της νεολαίας του ΚΚΕ, (Κομμουνιστική Νεολαία Αποκατάστασης Τάξης)
• Τελευταία ενημέρωση του άρθρου 22-10 / 13:51
Συγγραφή: Ian Delta, Michael Th, Filosofia Amos, JKL
Eagainst Αρχείο 