The Greek antifascist volunteers in the Spanish Civil War

On July 17 1936 a group of fascist officers in Spanish Morocco, led by Colonel Seguin, rebelled and overthrew the legitimate democratic authorities which had been elected in February of the same year. This was the beginning of the fascist coup, which spread like lightning in the country, and caused the massacre of the Spanish people for nearly three years.

The fascist coup was not the result of a shoddy plot. It was a very well thought out and organized coup, guided by a group of experienced generals known for their sympathies to the Hitler regime, and for their fascist beliefs, among whom was Francisco Franco, who became their leader. He was firmly supported by the bourgeoisie of the country, the landowners, and by (who else?) the clergy. Fascist organizations such like Falange, the Carlists and others, acted almost legitimately consisting the para-state, and eroding the entire state apparatus. Franco even had the support of foreign fascist regimes, and inflicted an open and well-organized attack against Republican Spain, which for the first time in history, was governed by all, without exception, the democratic parties; an attack that could be characterised as a rehearsal for World War II.

However, the fascist plans did not fully succeed, thanks to the sacrifices of the Spanish people, and above all of the Spanish working class. From the first moment of the fascist attack a giant popular mobilization embraced the country. Massive demonstrations took place in Madrid, Barcelona, Valencia and in other cities with the cry «We want arms». The regular army of the Republic was almost dissolved because over 80% of the officers joined the fascists. But another army was being formed by the working classes in the cities and the countryside. It was the new army of the Spanish Republic, which heroically confronted the fascist hordes for more than 32 months. Thus, the forecast of Franco and his clique that all would end within a few days was proved wrong. After the first successes of the fascists and after the democratic people began to re-organise and counter-attack, the situation for the coup became critical. The areas they had occupied in metropolitan Spain were in danger. The fascists were saved thanks to two factors:

a) the immediate help of the fascist regimes of Germany and Italy. The two dictators gave Franco’s fascists 1,650 airplanes, 1,150 tanks and armoured vehicles, 2,630 cannons, 8,800 heavy and light machine guns, 1,430 mortars, more than half a million rifles, huge quantities of ammunition, and 250,000 soldiers, officers and technical consultants.

b) to the «neutral» stance of urban democracies of Europe and America. The governments of America, France, and England, followed the hypocritical policy of «non-interference», which in essence meant recognition and enhancement of the Francoist regime.

Solidarity of the peoples

But if the Spanish people were abandoned in the most tragic moments in history by the rulers of the «free» world, they were not abandoned by the democratic people of the earth. Paris, London, New York and many other cities around the world began to form committees of solidarity with the people of the Spanish Republic. Money was collected from fundraising to purchase and send food, medicine, and weapons. All over the world, all the people with the ideals of freedom, justice and human dignity burning inside them, turned their eyes with understanding, and offered their solidarity to the struggling Spaniards.

Thousands of citizens from the Soviet Union, the USA, Canada, Cuba, Argentina, the Balkans, Central Europe, England, France and many other countries responded to the call for voluntary support to the armed struggle of the Spanish people. Industrial workers, teachers, farmers, sailors, miners, doctors, engineers, journalists, students, men and women, ordinary people voluntarily enlisted on the side of the Spanish fighters. Anarchists, socialists, communists and democrats, in total 53,000 people from 53 nationalities took up arms and fought in Spain, a great proportion of them being French (8,000). The units formed by the volunteers were named «International Brigades».

In early November 1936, the first coherent brigade, the 11th (which consisted of the battalions a) «Edgar Andre», b) «Paris Commune and c)» Dobrofsky «) arrived at the Madrid Front and was installed at the most dangerous spot. «People of Spain,» said a call of the volunteers, «we came to help and defend your capital as if it was the capital of each of us. Your honour is our honour. Your fight is our fight.» And they kept their word. The army of the fascists failed to get anywhere near the Madrid Front.

The course of the International Brigades during the war is the same as the course of the Spanish Republican Army. Not only in Madrid, but in all fronts, Guadalajara, Zaragoza, Brunete, Ebro etc, they contributed significantly to the struggles of the Spanish people, writing with their blood some of the brightest pages of the world revolutionary movement.

Volunteers from Greece

In Greece, under the conditions created by the Metaxas dictatorship, the difficulties and obstacles were many and great. In the short time between Franco’s coup and the dictatorship of Metaxas (17 July – 4 August), things where relatively easy, therefore more than 2000 volunteered. However, after August 4 things changed. Legitimate roads closed, passports were not permitted to leftists many of whom were arrested. There remained only illegal routes abroad, but they were extremely dangerous. However, despite the risks, there were people who found their way out of the border, and took the road to Spain. The destination of the volunteers was initially Marseilles, where they would supposedly work as labourers in factories. Once arrived there, they came in contact with the Greek organization of Marseille – mainly sailors – and were brought on to Spain.

The volunteer fighter Stefanos Tsermegas writes:

«On New Year’s Eve 1937, we disembark at the port of Havre, France, from where we would proceed to Spain. It was 10am. We went to customs to have our luggage checked. The scene that followed is unforgettable. When the French customs officials opened our suitcases, and saw that they were filled with military supplies, uniforms, bandoliers, flasks, and other military items, they all erupted into a frenzy of excitement. They lifted up their fists and hailed us with the usual at the time Spanish antifascist salute «NO PASARAN».

And P. Aivatzis, who were among the first volunteers:

«… The first group of Greek volunteers started with a few hundred anti-fascists from other countries, in October 1936, from France to Spain»

Also, many Greeks of the diaspora, mostly from France and the USA participated in the International Brigades. In a book written about the 15th International Brigade, and published in Madrid in 1937, an entire chapter is devoted to Greek Volunteers of America. It emphasises the dual importance of their contribution: «Their struggle was not only a struggle for Republican Spain, but also for the restoration of democracy in their own country.» In Cyprus, although the English banned the fundraising for Spain, the Cypriots managed to collect a good deal of money; the first instalment of more than 4,000 pounds was sent in 1937. More than 60 Cypriots from England and America went to Spain to fight.

The number of Greek volunteers cannot be determined with certainty, as the conditions prevailing in the country did not allow proper registration. Approximately, P. Aivazis (see «Avgi» 10/12/75) estimates them at 300. John Kampitis (volunteer) claims they were 290. The historian Karanikolas («Radical 5.10.75) estimates 400. The same number gives the Cypriot newspaper «Haravgi» (see 11.2.75). The vast majority of the Greek volunteers were labourers, and almost half of them sailors. Politically, most of the Greek volunteers belonged to the Communist Party, and there was a group of Greek anarchists who acted basically in the area of Barcelona, where the Spanish anarchists gathered most of their power. It was never known whether among the Greeks there were women volunteers either as fighters or other auxiliary services, like women from other countries.

Action of the Greek volunteers in Spain

The majority of the Greek volunteers fought from the beginning of 1937 in the lines of the 15th International Brigade, and especially in the Balkan battalion «G. Dimitrof.» But they were also scattered in all batallions. As time passed, in mid-1937, a Greek company was established, whose commander was Yiannis Pantelias, carpenter, under the pseudonym Yiannis Margaritis, deputy commander was Anagnostis Deliyannis, tobacco worker, under the pseudonym Yiannis Siganos, and political commissioner was Kyriakos Stefopoulos, railway worker, nicknamed Dimitris Perros. The company was named «Rigas Fereos», that is the name of the great visionary of the Balkan Federation. For a time the company was called «Zachariades.» However, many Greeks remained in the units where they fought, and did not join the Greek company.

The Greek company, part of the 15th International Brigade, participated in the battle of Brunete where they acted as force of conflict and occupied the small town Villanueva de la Cañada, after three weeks of fighting. The loss of the brigade was huge, as nearly half of the fighters were lost. The losses of the Greeks have not been determined, but if we consider the losses of the brigade in general, they must have been quite a lot. Among those killed is the 35-year-old Cypriot Achilleas Kanaris, and Dimitris Rapitis from Chios, who according to his comrade Kostas Makrinos fell fighting on his machinegun, covering the retreat of the fighters of his unit.

Another battle of the Greek company was in Belchite, where the objective was the capture of Saragossa, held by the fascists. The attack began on August 24 with first target Belchite, a small but well-fortified city. In one of the counterattacks of the fascists, the Dimitrov Battalion and particularly the Greek company suffered great losses. In this battle the commander of the battalion Pantelias was killed, as well as the political commissioner Stefopoulos, who left their lives on the machineguns, surrounded by soldiers of Franco. Deputy Deligiannis became commander and together with the remaining fighters, continued the battles with selfless heroism «defending not only democracy in Spain, but with the belief that fighting they defended democracy around the world, and their homeland.» After fierce battles, Belchite was finally occupied on September 8.

The Greek company also participated in the occupation of Teruel in December 1937. Indeed, one of the first who entered the city of Teruel was the Greek officer Minas Thomaidis, from the Black Sea. In early March 1938, the fascists after a fierce air bombardment (provided by the Nazis to the fascists), attacked the front of Aragon. The democratic troops, fatigued by the constant battles and without war material, began to retreat. The 15th International Brigade was the last antifascist unit which abandoned the ruined city, with great, however, losses. At least 11 Cypriots were killed, and two Greek fighters were captured and executed on the spot because, according to those who escaped, refused to shout «long live General Franco.» In the vicinity of Cadesa more than 20 Greeks were killed, and dozens were injured.

In honour of the Greek fighters of the International Brigades, there was an event in Barcelona, where along with the Greek anti-fascists, most of them wounded, took part several sailors who had come to port with supplies for Republican Spain. The Spaniard in charge of the event said in his speech: «… In your face we see the live democratic antifascist Greece struggling against our common enemy, fascism, for democracy, independence, and prosperity of our people …»

The retreat

«… the farewell to the heroes of the International Brigades, despite the festive atmosphere, was chill and melancholy. The heart filled with bitterness watching those heroes pass on the big «aveniada» of Barcelona where the popular farewell had been organised. We were thinking of our fate and the fate of these people, many of whom could not return to their countries, because fascism prevailed there. They were heroes marked by their participation in the war in Spain, put under suspicion by the diplomacy of non-intervention, like lepers; they would be persecuted, handed over to the police insanity, put in camps, finally surrendered to Hitler and Mussolini». (see Memoirs of Pasionaria, Avgi, 25.5.63).

Indeed, those who had nowhere to go were many; among them the surviving Greeks, with the exception of the Greeks of America and England who returned there. The rest stayed in Spain until the end, and passed to France after the collapse, after they gave the last battles in Catalonia together with the Spanish antifascists, thus enabling hundreds of thousands of women, children, and wounded to cross the border.

According to the available data, the known names of the Greeks who were killed in the Spanish civil war are 53, of which 2 were missing. However, they are believed to be more than 100. The dead Greek antifascists are pioneers in the hundreds of thousands of fighters who were killed in mountains, cities, and by squads, battling the local and international fascism.

Source: Μ. Paleologou, Greek antifascist volunteers in the Spanish civil war, Athens, 1979.

More photos of Greek antifascist volunteers here.


Short URL: http://wp.me/pyR3u-bqo

Οι Έλληνες εθελοντές Aντιφασίστες στον Ισπανικό εμφύλιο

Στις 17 Ιούλη του 1936 μια ομάδα φασιστών αξιωματικών που βρισκόταν στο Ισπανικό Μαρόκο, με επικεφαλής τον συνταγματάρχη Σέγκουι, στασίασε και κατέλυσε τις νόμιμες αρχές της δημοκρατίας που είχαν βγει από τις εκλογές του Φλεβάρη του ίδιου χρόνου. Αυτή ήταν και η αρχή του φασιστικού πραξικοπήματος που απλώθηκε με ταχύτητα αστραπής σ’ ολόκληρη τη χώρα κι αιματοκύλισε τον Ισπανικό λαό για τρία σχεδόν χρόνια.

Το φασιστικό αυτό πραξικόπημα δεν ήταν αποτέλεσμα μιας πρόχειρης συνωμοσίας. Ήταν ένα πολύ καλά μελετημένο κι οργανωμένο πραξικόπημα που το καθοδηγούσε μια ομάδα από έμπειρους στρατηγούς, γνωστούς για τις συμπάθειες τους στο χιτλερικό καθεστώς και τις φασιστικές τους πεποιθήσεις, ανάμεσα στους οποίους ήταν κι ο Φραγκίσκο Φράνκο, που έγινε αρχηγός τους. Είχε γερά στηρίγματα στην αστική τάξη της χώρας, στους μεγάλους γαιοκτήμονες και (σε ποιούς άλλους;) στον κλήρο. Φασιστικές οργανώσεις όπως η φάλλαγα, οι καρλιστές και άλλες, δρούσαν σχεδόν νόμιμα συνθέτοντας το παρακράτος της χώρας, και διαβρώνοντας ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό. Είχε, ακόμη,την υποστήριξη των φασιστικών καθεστώτων του εξωτερικού και αποτέλεσε μια ανοιχτή και καλά οργανωμένη επίθεση ενάντια στην Δημοκρατική Ισπανία που, για πρώτη φορά στην ιστορία της, κυβερνιόταν απ’ όλα, χωρίς εξαίρεση, τα δημοκρατικά κόμματα, επίθεση που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και σαν μια πρόβα για τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο που ακολούθησε μετά.

Τα φασιστικά σχέδια όμως δεν πέτυχαν απόλυτα. Και δεν πέτυχαν χάρη στην αυτοθυσια του Ισπανικού λαού και πάνω απ’ όλα της Ισπανικής εργατικής τάξης. Από την πρώτη στιγμή της φασιστικής επίθεσης μια γιγάντια λαϊκή κινητοποίηση αγκάλιασε ολόκληρη τη χώρα. Τεράστιες διαδηλώσεις έγιναν στη Μαδρίτη, στη Βαρκελώνη, τη Βαλένθια και σ’ άλλες μεγάλες πόλεις με την κραυγή “θέλουμε όπλα”. Ο τακτικός στρατός της Δημοκρατίας σχεδόν διαλύθηκε γιατί πάνω από το 80% των αξιωματικών του πέρασε με τους φασίστες. Αλλά από τα λαϊκά στρώματα των πόλεων και της υπαίθρου ένας άλλος στρατός άρχισε να σχηματίζεται. Ήταν ο καινούργιος στρατός της Ισπανικής Δημοκρατίας που πάνω από 32 μήνες αντιμετώπισε με ηρωισμό της φασιστικές ορδές. Έτσι, η πρόβλεψη του Φράνκο και της κλίκας του πως όλα θα τελειώσουν μέσα σε λίγες μέρες, διαψεύστηκε παταγωδώς. Ύστερα από τις πρώτες τους επιτυχίες κι αφού ο δημοκρατικός λαός άρχισε ν’ ανασυντάσσεται και να περνά στην αντεπίθεση, η κατάσταση των πραξικοπηματιών άρχισε να γίνεται κρίσιμη. Οι περιοχές που είχαν καταλάβει στην μητροπολιτική Ισπανία κινδύνευαν από ώρα σε ώρα. Από τη δύσκολη αυτή θέση οι φασίστες σώθηκαν χάρη σε δύο παράγοντες

α)Στην άμεση βοήθεια των φασιστικών καθεστώτων της Γερμανίας και της Ιταλίας. Οι δύο δικτάτορες έδωσαν στους φασίστες του Φράνκο 1.650 αεροπλάνα, 1.150 τανκς και τεθωρακισμένα, 2.630 κανόνια, 8.800 βαριά κι ελαφριά πολυβόλα, 1.430 όλμους, πάνω από μισό εκατομμύριο τουφέκια, τεράστιες ποσότητες πυρομαχικών και 250.000 στρατιώτες, αξιωματικούς και τεχνικούς συμβούλους

β)Στην “ουδέτερη” στάση των αστικών δημοκρατιών της Ευρώπης και της Αμερικής. Οι κυβερνήσεις της Αμερικής, της Γαλλίας και της Αγγλίας, ακολούθησαν την υποκριτική πολιτική της “μη επέμβασης” που στην ουσία σήμαινε αναγνώριση και ενίσχυση του φρανκικού καθεστώτος

Η αλληλεγγύη των λαών

Αλλά αν ο Ισπανικός λαός στις πιο τραγικές στιγμές της ιστορίας του εγκαταλείφθηκε από τους εξουσιαστές του “ελεύθερου” κόσμου, δεν εγκαταλείφθηκε από τους δημοκρατικούς λαούς της γης. Στο Παρίσι, στο Λονδίνο, στη Νέα Υόρκη και σε πολλές άλλες πόλεις του κόσμου άρχισαν να σχηματίζονται επιτροπές αλληλεγγύης προς το λαό της Ισπανικής Δημοκρατίας. Χρηματικά ποσά συγκεντρώνονται από εράνους με τα οποία αγοράζονται και στέλνονται τρόφιμα, φάρμακα και όπλα. Από τη μια άκρη του κόσμου έως την άλλη, όλοι οι άνθρωποι που μέσα τους έκαιγε το ιδανικό της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, στρέψανε με κατανόηση τα βλέμματα τους και πρόσφεραν την αλληλεγγύη τους στους αγωνιζόμενους Ισπανούς.

Στο κάλεσμα εθελοντικής στήριξης στο μέτωπο του ένοπλου αγώνα του Ισπανικού λαού ανταποκρίθηκαν χιλιάδες πολίτες από τη Σοβιετική Ένωση, τις ΗΠΑ, τον Καναδά , την Κούβα, την Αργεντινή, τα Βαλκάνια, την Κεντρική Ευρώπη, την Αγγλία, τη Γαλλία, και πολλές άλλες χώρες του κόσμου. Βιομηχανικοί εργάτες, δάσκαλοι, αγρότες, ναυτεργάτες, ανθρακωρύχοι, γιατροί, μηχανικοί, δημοσιογράφοι, φοιτητές, άντρες και γυναίκες, απλοί άνθρωποι στρατολογήθηκαν εθελοντικά στο πλάι των ισπανών αγωνιστών. Αναρχικοί, σοσιαλιστές, κομμουνιστές και απλοί δημοκράτες, συνολικά 53.000 άνθρωποι από 53 εθνικότητες πήραν τα όπλα και πολέμησαν στην Ισπανία, με μεγαλύτερη σε αναλογία τη συμμετοχή των Γάλλων (8.000). Οι μονάδες που συγκρότησαν οι εθελοντές πήραν το όνομα “Διεθνείς Ταξιαρχίες”.

Στις αρχές του Νοέμβρη του 1936, η πρώτη συγκροτημένη ταξιαρχία, η 11η (που αποτελούνταν από τα τάγματα α)“Εντγκαρ Αντρε”, β)“Κομμούνα Παρισιού και γ)“Ντομπρόφκυ”) έφτασε στο Μέτωπο της Μαδρίτης κι έπιασε θέσεις στα πιο επικίνδυνα σημεία. “Λαέ της Ισπανίας”, έλεγε μια προκήρυξη των εθελοντών, “ήρθαμε να σε βοηθήσουμε και να υπερασπίσουμε την πρωτεύουσα σου σα να ήταν η πρωτεύουσα του καθενός μας. Η τιμή σου είναι και δική μας τιμή. Ο αγώνας σου είναι και αγώνας μας”. Και πραγματικά, κράτησαν το λόγο τους. Ο στρατός των φασιστών δεν μπόρεσε από τότε να κάνει ούτε ένα βήμα στο μέτωπο της Μαδρίτης.

Η πορεία των Διεθνών Ταξιαρχιών σ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου, είναι η ίδια η πορεία του δημοκρατικού στρατού της Ισπανίας. Όχι μονάχα στη Μαδρίτη, αλλά και σ’ όλα τα μέτωπα, Γκουανταλαχάρα, Σαραγόσα, Μπρουνέτο, Έβρο κλπ, συνέδραμαν σημαντικά στους αγώνες του Ισπανικού λαού, γράφοντας με το αίμα τους μερικές από τις λαμπρότερες σελίδες του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος.

Εθελοντές από την Ελλάδα

Στην Ελλάδα, κάτω από τις συνθήκες που δημιούργησε η δικτατορία του Μεταξά, οι δυσκολίες και τα εμπόδια ήταν πολλά και μεγάλα. Στο μικρό διάστημα που μεσολάβησε από το πραξικόπημα του Φράνκο έως τη δικτατορία Μεταξά (17 Ιουλίου – 4η Αυγούστου), τα πράγματα φάνηκαν κάπως εύκολα για την αποστολή εθελοντών. Γι’ αυτό και αυτοί που προσφέρθηκαν αρχικά ξεπέρασαν τις 2.000.Μετά την 4η Αυγούστου, όμως, όλα αυτά ματαιώθηκαν. Οι νόμιμοι δρόμοι έκλεισαν, τα διαβατήρια των αριστερών κόπηκαν, από όσους φυσικά δεν συνελήφθησαν. Έμειναν μόνο οι παράνομοι δρόμοι προς το εξωτερικό, αλλά κι αυτοί ήταν εξαιρετικά επικίνδυνοι. Ωστόσο, παρά τους κινδύνους, υπήρξαν άνθρωποι που βρήκαν τον τρόπο να βγουν από τα σύνορα κι από εκεί να πάρουν το δρόμο για την Ισπανία. Προορισμός των εθελοντών ήταν αρχικά η Μασσαλία, όπου θα πήγαιναν δήθεν να δουλέψουν σαν εργάτες στα εκεί εργοστάσια. Μόλις έφταναν εκεί, ερχόντουσαν σε επαφή με την ελληνική οργάνωση της Μασσαλίας-που την αποτελούσαν κυρίως ναυτεργάτες- και μεταφέρονταν στην Ισπανία.

Ο εθελοντής μαχητής Στέφανος Τσερμέγκας γράφει:
“την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 1937 ξεμπαρκάραμε στο λιμάνι της Χάβρης, στη Γαλλία, απ’ όπου θα περνούσαμε στην Ισπανία. Ήταν η ώρα 10 το πρωϊ.Μπήκαμε στο τελωνείο για να μας κάνουν έλεγχο στις βαλίτσες μας. Η σκηνή που ακολούθησε θα μου μείνει αξέχαστη. Όταν οι Γάλλοι τελωνειακοί υπάλληλοι που άνοιξαν τις βαλίτσες μας είδαν πως ήταν γεμάτες στρατιωτικά εφόδια με στολές, μπαλάσκες, παγούρια, κι άλλα διάφορα στρατιωτικά είδη, όλοι τους ξέσπασαν σ’ ένα παραλήρημα ενθουσιασμού. Σήκωσαν ψηλά τη γροθιά τους και μας χαιρέτιζαν επί πολλήν ώρα με τον καθιερωμένο εκείνη την εποχή ισπανικό αντιφασιστικό χαιρετισμό “ΝΟ ΠΑΣΑΡΑΝ”..”

Και ο Π.Αϊβατζής, που ήταν από τους πρώτους εθελοντές:
“…Η πρώτη ομάδα από Έλληνες εθελοντές, ξεκινήσαμε μαζί με μερικές εκατοντάδες αντιφασίστες από άλλες χώρες, τον Οκτώβρη του 1936, από την Γαλλία για την Ισπανία”

Επίσης, αρκετοί Έλληνες της διασποράς, κυρίως από τη Γαλλία και τις ΗΠΑ, συμμετείχαν στις Διεθνείς Ταξιαρχίες. Σ΄ένα βιβλίο που είναι γραμμένο για τη 15η Διεθνή Ταξιαρχία κι εκδόθηκε στη Μαδρίτη το 1937, ένα ολόκληρο κεφάλαιο είναι αφιερωμένο στους Έλληνες εθελοντές της Αμερικής. Εκεί τονίζεται η διπλή σημασία της προσφοράς τους:“η πάλη τους δεν ήταν μονάχα πάλη για τη Δημοκρατική Ισπανία, αλλά και για την αποκατάσταση της δημοκρατίας στην ίδια τους τη χώρα”.Στην Κύπρο, παρ’ όλο που οι Άγλλοι απαγόρευσαν τον έρανο για την Ισπανία στο νησί, οι Κύπριοι κατόρθωσαν να συγκεντρώσουν από τις πόλεις και τα χωριά αρκετά χρήματα, με την πρώτη δόση που στάλθηκε το 1937 να ξεπερνά τις 4.000 λίρες. Περισσότεροι από 60 Κύπριοι από την Αγγλία και την Αμερική μετέβησαν στην Ισπανία για ν’ αγωνιστούν.

Ο αριθμός των Ελήνων εθελοντών δεν είναι δυνατόν να προσδιοριστεί με ακρίβεια, καθώς οι συνθήκες που επικρατούσαν στη χώρα δεν έδιναν τη δυνατότητα για μια σχετική καταγραφή. Κατά προσέγγιση, λοιπόν ο Π.Αϊβάζης (βλ. “Αυγή” 12.10.75) τους υπολογίζει σε 300. Ο Γιάννης Καμπίτης (εθελοντής) δίνει τον αριθμό των 290. Ο ιστορικός Καρανικόλας (“Ριζοσπάστης 5.10.75) δίνει τον αριθμό των 400. Τον ίδιο αριθμό δίνει κι η κυπριακή εφημερίδα “Χαραυγή” (βλ. 2.11.75). Στη μεγάλη τους πλειοψηφία, οι Έλληνες εθελοντές ήταν εργάτες. Κι από αυτούς πάλι, ένας μεγάλος αριθμός, σχεδόν οι μισοί, ναυτεργάτες. Πολιτικά, οι περισσότεροι από τους Έλληνες εθελοντές ανήκαν στο Κομμουνιστικό Κόμμα, ενώ υπήρχε και μια ομάδα ελλήνων αναρχικών που έδρασε βασικά στην περιοχή της Βαρκελώνης, όπου οι Ισπανοί αναρχικοί συγκέντρωναν το μεγαλύτερο μέρος της δύναμης τους. Δεν έγινε ποτέ γνωστό αν ανάμεσα στους Έλληνες εθελοντές συμμετείχαν και γυναίκες είτε σαν μαχήτριες είτε σε άλλες βοηθητικές υπηρεσίες, όπως ήταν γυναίκες από άλλες χώρες.

Η δράση των ελλήνων εθελοντών στην Ισπανία

Το μεγαλύτερο μέρος των Ελλήνων εθελοντών πολέμησε από τις αρχές του 1937 στις γραμμές της 15η Διεθνούς Ταξιαρχίας και ιδιαίτερα στο βαλκανικό τάγμα “Γ.Δημητρώφ”. Αλλά ήταν σκορπισμένοι σ’όλους τους λόχους. Με το πέρασμα του καιρού, στα μέσα του 1937, συγκροτήθηκε ελληνικός λόχος, διοικητής του οποίου ανέλαβε ο Γιάννης Παντελιάς, ξυλουργός, με το ψευδώνυμο Γιάννης Μαργαρίτης, υποδιοικητής ο Αναγνώστης Δεληγιάννης, καπνεργάτης,με το ψευδώνυμο Γιάννης Σιγανός και πολιτικός επίτροπος ο Κυριάκος Στεφόπουλος, σιδηροδρομικός, με το ψευδώνυμο Δημήτρης Πέρρος. Στο λόχο δόθηκε το όνομα “Ρήγας Φεραίος”, το όνομα δηλαδή του μεγάλου οραματιστή της Βαλκανικής Ομοσπονδίας. Για κάποιο διάστημα ο λόχος ονομαζόταν και «Ζαχαριάδης». Πάντως, πολλοί Έλληνες παρέμειναν στις μονάδες στις οποίες αγωνίζονταν και δεν μετατάχθησαν στον ελληνικό λόχο.

Ο ελληνικός λόχος, μέρος της 15ης Διεθνούς Ταξιαρχίας, συμμετείχε στη μάχη του Μπρουνέτ, όπου αποτέλεσε τη δύναμη κρούσης και κατέλαβε τη μικρή πόλη Βιλιανουέβα-ντε-λα-Κανιάντα, έπειτα από τρεις εβδομάδες μάχης. Οι απώλειες της ταξιαρχίας ήταν τεράστιες, καθώς χάθηκαν σχεδόν οι μισοί αγωνιστές. Οι απώλειες των Ελλήνων δεν κατορθώθηκε να εξακριβωθούν, όμως αν λάβουμε υπόψη μας γενικά εκείνες της ταξιαρχίας, θα πρέπει να ήταν αρκετές. Ανάμεσα στους σκοτωμένους είναι ο κύπριος Αχιλλέας Κανάρης, τότε 35 ετών και ο Χιώτης Δημήτρης Ραπίτης, που σύμφωνα με τον συμπολεμιστή του Κώστα Μακρινό έπεσε μαχόμενος πάνω στο πολυβόλο του, καλύπτοντας την υποχώρηση των μαχητών της μονάδας του.

Άλλη μάχη του ελληνικού λόχου ήταν αυτή στο Μπελσίτ, όπου στόχος ήταν η κατάληψη της Σαραγόσα, που την κατείχαν οι φασίστες. Η επίθεση άρχισε στις 24 Αυγούστου με πρώτο στόχο το Μπελσίτ, μια μικρή αλλά καλά οχυρωμένη πόλη. Σε μια από τις αντεπιθέσεις των φασιστών, το τάγμα Δημητρώφ και ιδιαίτερα ο ελληνικός λόχος έπαθαν πανωλεθρία.Στη μάχη αυτή σκοτώθηκε και ο διοικητής του λόχου Παντελιάς, όπως κι ο πολιτικός επίτροπος Στεφόπουλος, που άφησαν τη ζωή τους πάνω στα πολυβόλα, περικυκλωμένοι από στρατιώτες του Φράνκο.Διοικητής του λόχου ανέλαβε τότε ο υποδιοικητής Δεληγιάννης που με όσους αγωνιστές έμειναν όρθιοι, συνέχισαν τις μάχες με αυταπάρνηση και ηρωϊσμό “υπερασπιζόμενοι όχι μόνο τη δημοκρατία της Ισπανίας, αλλά με την πεποίθηση ότι μαχόμενοι υπεράσπιζαν τη δημοκρατία όλου του κόσμου, μα και της πατρίδας τους”. Ύστερα από σκληρές μάχες, το Μπελσίτ καταλήφθηκε οριστικά στις 8 Σεπτέβρη.

Ο ελληνικός λόχος, επίσης, συμμετείχε στην κατάληψη της περιοχής Τερουέλ το Δεκέβρη του 1937. Μάλιστα, ένας από τους πρώτους που μπήκαν στην πόλη της Τερουέλ ήταν ο Έλληνας αξιωματικός τανκίστας Μηνάς Θωμαίδης, από τον Ποντο. Στις αρχές του Μάρτη του 1938, οι φασίστες ύστερα από σφοδρό αεροπορικό βομβαρδισμό (παραχώρηση των ναζί στους φασίστες), επιτέθηκαν στο μέτωπο της Αραγώνας. Τα δημοκρατικά στρατεύματα, καταπονημένα από τις συνεχείς μάχες και χωρίς πολεμικό υλικό πια, άρχισαν να υποχωρούν. Η 15η Διεθνής Ταξιαρχίας ήταν κι η τελευταία αντιφασιστική μονάδα που εγκατέλειψε συντεταγμένα την ερειπωμένη πολιτεία με μεγάλες, όμως, απώλειες. Τουλάχιστον 11 Κύπριοι έχασαν τη ζωή τους, ενώ δύο Έλληνες αγωνιστές πιάστηκαν αιχμάλωτοι και εκτελέστηκαν επί τόπου διότι, σύμφωνα με δραπετεύσαντες, αρνήθηκαν να φωνάξουν “ζήτω ο στρατηγός Φράνκο”.Στην περιχοχή της Καντέσας, οι Έλληνες σκοτωμένοι ξεπερνάνε τους 20, ενώ οι τραυματίες είναι δεκάδες.

Προς τιμήν των Ελλήνων αγωνιστών των Διεθνών Ταξιαρχιών, έγινε εκδήλωση στη Βαρκελώνη, όπου πήρχαν μέρος όχι μόνο οι Έληνες αντιφασίστες, που βρίσκονταν εκεί, τραυματίες οι περισσότεροι, αλλά κι αρκετοί ναυτικοί που είχαν έρθει στο λιμάνι με εφόδια για την Δημοκρατική Ισπανία. Ο υπεύθυνος Ισπανός στην προφώνηση του είπε μεταξύ άλλων:
“…Στο πρόσωπο σας βλέπουμε τη ζωντανή δημοκρατική αντιφασιστική Ελλάδα που αγωνίζεται ενάντια στον κοινό μας εχθρό, το φασισμό, για τη δημοκρατία, την ανεξαρτησία και την προκοπή των λαών μας…”

Η αποχώρηση

“…ο αποχαιρετισμός στους ήρωες των Διεθνών Ταξιαρχιών, παρά τη γιορτινή ατμόσφαιρα στην οποία έγινε ήταν ψυχρός και μελαγχολικός. Η καρδιά γέμιζε πίκρα βλέποντας εκείνους τους ήρωες να περνούν στη μεγάλη “αβενιάδα” της Βαρκελώνης που είχε οργανωθεί ο λαϊκός αποχαιρετισμός. Σκεφτόμασταν την τύχη μας και την τύχη αυτών των ανθρώπων, που πολλοί δεν μπορούσαν να γυρίσουν στις χώρες τους, γιατί εκεί επικρατούσε ο φασισμός. Ήταν ήρωες σημαδεμένοι με τη συμμετοχή τους στον πόλεμο της Ισπανίας, που η διπλωματία της μη επέμβασης τους έβαζε υπό κατηγορία σαν λεπρούς, τους καταδίωκε, τους παρέδιδε στην αστυνομική παραφροσύνη, τους έκλεινε σε ειδικά στρατόπεδα παραδίνοντας τους τελικά στον Χίτλερ και τον Μουσολίνι”
(βλ.”Απομνημονεύματα της Πασιωνάρια” Αυγή, 25.5.63)

Και ήταν στ’ αλήθεια αρκετοί εκείνοι που δεν είχαν που να πάνε. Κι ανάμεσα τους, οι Έλληνες, όσοι μείνανε ζωντανοί. Εξαίρεση αποτελέσανε οι Έλληνες της Αμερικής και της Αγγλίας που ξαναγύρισαν εκεί. Οι υπόλοιποι μείνανε στην Ισπανία μέχρι το τέλος και πέρασαν στο γαλλικό έδαφος μετά την κατάρρευση, αφού πρώτα δώσανε μαζί με τους Ισπανούς αντιφασίστες τις τελευταίες μάχες στην Καταλωνία, δίνοντας έτσι την δυνατότητα σε εκατοντάδες χιλιάδες γυναικόπεδα και τραυματίες να περάσουν τα σύνορα.

Από τα στοιχεία που κατορθώθηκε να συγκεντρωθούν, τα γνωστά ονόματα των Ελλήνων που σκοτώθηκαν στο ισπανικό εμφύλιο πόλεμο είναι 53, από τους οποίους 2 αγνοούμενοι. Απ’ ότι φαίνεται, όμως, ξεπερνούν τους 100. Οι Έλληνες νεκροί αντιφασίστες είναι οι πρωτοπόροι στις εκατοντάδες χιλιάδες των αγωνιστών που σκοτώθηκαν στη συνέχεια στα βουνά, στις πόλεις και στα εκτελεστικά αποσπάσματα, πολεμώντας τον ντόπιο και διεθνή φασισμό.

Πηγή: Μ.Παλαιολογοπούλου, Ελληνες αντιφασίστες εθελοντές στον Ισπανικό εμφύλιο Πόλεμο, Αθήνα 1979

Φωτογραφίες των Ελλήνων εθελοντών αντιφασιστών μπορείτε να βρείτε εδώ


Σύντομο URL: http://wp.me/pyR3u-bol