Στιγμιότυπα Βαρβαρότητας

«Τίποτε δεν είναι ιερό. Καμιά ιδέα, κανένας λόγος, καμιά πίστη δεν πρέπει να μένουν αλώβητες από την κριτική, το χλευασμό, το χιούμορ, την παρωδία. Ό,τι ιεροποιεί σκοτώνει. Το να λες τα πάντα, δε σημαίνει ότι αποδέχεσαι τα πάντα. Η ελεύθερη έκφραση δίνει ζωή στη γλώσσα, σε αντίθεση με την οικονομία που την καθιστά γλώσσα νεκρή, ξερή. Τίποτε δεν είναι ιερό…Όλα μπορούν να λεχθούν». (Ραουλ Βανεγκεμ)

Τι είναι η βαρβαρότητα; Πολύ επιγραμματικά θα μπορούσαμε να ταυτίσουμε την έννοια της βαρβαρότητας με την παράλυση του αυθορμητισμού της κοινωνίας και της ικανότητάς της να αμφισβητεί τον εαυτό της, αναζητώντας παράλληλα τρόπους που θα την οδηγήσουν στην ελευθερία. Η αδυναμία της αυτοκριτικής οδηγεί στην ιεροσύνη της αυθεντίας, στον (π)ηθικισμό και την υποκρισία. Όμως τίποτα δεν είναι ιερό μας λέει ο Ραουλ Βανεγκεμ. Ας δούμε παρακάτω μερικά στιγμιότυπα βαρβαρότητας στην πράξη…

Ένας μετανάστης (Συντηρητισμός: αντιφάσεις και αυτοαναιρέσεις)

Ζω εδώ πάνω από πέντε χρόνια. Έφυγα και τα άφησα όλα πίσω μου. Αναζήτησα κι εγώ στην Ευρώπη μια καλύτερη τύχη. Μου είπαν ότι εκεί οι άνθρωποι ζούνε καλύτερα. Δεν έχει φτώχεια, δεν έχει καταπίεση… έτσι κι εγώ τα μάζεψα και έφυγα…

Εδώ οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί. Έχουν λεφτά αλλά τα κρατάνε για τον εαυτό τους. Είμαι ξένος εδώ. Ό,τι και να κάνω δεν μπορεί αυτό ν’ αλλάξει. Το πόσο διαφορετικός είμαι το συναντώ σε κάθε γωνιά, σε κάθε στενό, σε κάθε συζήτηση με κάποιο πρόσωπο. Τους λέω: «γιατί δεν μπορώ να είμαι όπως εσείς;» Μου λένε «δεν κάνεις τίποτα για να ενσωματωθείς με εμάς. Εσείς οι ξένοι θέλετε να δημιουργήσετε τη δική σας κοινωνία μέσα στη δική μας». Ναι, όμως, κάνω τα πάντα για να ενσωματωθώ. Ήρθα εδώ γιατί μου είπαν ότι η χώρα αυτή είναι όμορφη. Μου άρεσε πριν έρθω να μαθαίνω σχετικά με τους εδώ ανθρώπους, την ιστορία τους, τον πολιτισμό τους… ξέρω απ’ έξω και πολλά δικά τους τραγούδια, έχω διαβάσει και πολλά βιβλία από συγγραφείς που γεννήθηκαν και έζησαν εδώ.  Παρ’ όλα αυτά, είμαι και εξακολουθώ να είμαι ο «άλλος»… ό,τι και αν κάνω… ό,τι και αν πω… για πάντα θα είμαι ένας «άλλος»!!!

Μας κλέβετε τις δουλειές, μας λένε… Οι περισσότεροι από εμάς όμως δουλεύουμε για το τίποτα, σε δουλειές που κανείς ντόπιος δεν θα έκανε ποτέ. Ούτε έκλεψα ποτέ μου, αλλά είμαι με εκείνους τους «κλέφτες τους άλλους». Ούτε ενδιαφέρομαι να επιβάλω τα δικά μου ήθη και έθιμα εδώ… «Έξω εσείς οι ξένοι», μας λένε. «Εδώ οι γυναίκες δεν καλύπτουν τα πρόσωπά τους», λένε. «Εδώ ζούμε ελεύθεροι». Αποκαλούν τους εαυτούς τους υπέρμαχους της ελευθερίας… Μονάχα που σε αυτήν την ελευθερία δεν χωράνε όλοι. Αυτή η ελευθερία είναι για λίγους, είναι μια ελευθερία κατ’ επιλογή…

Ένας άστεγος (Ο Νεοφιλελευθερισμός και η ηθική της ενοχής)

Μέχρι την τελευταία στιγμή, μέχρι την τελευταία μέρα πριν βγω στο δρόμο, δεν πίστευα ότι θα μου συμβεί. Καμιά φορά το σκεφτόμουν, όπως σκέφτεται κανείς κάτι φρικαλέο που θα μπορούσε να του τύχει… Κι αμέσως μετά, έλεγα ότι το παράκανα, ότι τα πράγματα δεν θα φτάσουν ως εκεί, πως έχω χάσει ήδη πάρα πολλά αλλά δεν θα τα χάσω και όλα!…

Δεν είχα σκοπό να μην πληρώνω το νοίκι ή το ρεύμα και το νερό. Αλλά μετά από τόσο καιρό χωρίς δουλειά, μου ήταν πραγματικά αδύνατο να τα φέρω βόλτα. Μάλλον, όμως, έφταιγα κι εγώ… Θα μπορούσα να είχα νοικιάσει το υπόγειο που ήταν φτηνότερο ή να προσπαθήσω να έχω καλύτερες σχέσεις με τ’ αφεντικό μου.

Στην αρχή ντρεπόμουν. Κρυβόμουν, απέφευγα τους γείτονες, μπαινόβγαινα τις πιο μυστήριες ώρες για να μην δω κανέναν · δεν σήκωνα το τηλέφωνο μην με πετύχει ο σπιτονοικοκύρης. Μετά, σταμάτησα να έχω τηλέφωνο και μετά σταμάτησα να βγαίνω από το σπίτι. Απλώς περίμενα να περάσει ο χρόνος μέχρι να γίνει κάτι που θ’ άλλαζε την τύχη μου.

Την μέρα της έξωσης μου είπαν : «Ας έβρισκες μια δουλειά, μια οποιαδήποτε δουλειά. Δεν θα ζήσεις εσύ στην πλάτη μου!». Δεν απάντησα. Τι να έλεγα; ότι στην αρχή δεν έτυχε να βρω καμία, ότι μετά έχασα μερικές επειδή πήγαινα στις συναντήσεις με τριμμένα ρούχα, ή, ίσως επειδή τραύλιζα από το άγχος και άλλες, ίσως επειδή μύριζα γιατί είχα πιει για να μην τραυλίζω.. ; και ότι μετά, δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου να πάω πουθενά; Προσπάθησα όμως. Έτσι νομίζω.

Τώρα που πέρασα στην «άλλη πλευρά», δεν σκέφτομαι, ότι θέλω να κάνω αυτό ή εκείνο ή το άλλο. Να τα καταφέρω να βγω πάλι στην επιφάνεια ή να πεθάνω. Δεν σκέφτομαι τίποτα. Εσύ με ρωτάς για να δεις πώς μπορεί να νιώθει ένας νεο-άστεγος. Και γω σου λέω: τίποτα ιδιαίτερο δεν νιώθει, αλλά αν φτάσεις στο δικό μου σημείο, τότε μόνο θα καταλάβεις ότι αυτό το τίποτα έχει τη δική του, ειδική, μυρωδιά…

Ένας υπάλληλος (Ντετερμινισμός και απάθεια)

Ναι, νοιάζομαι για τους άλλους. Τι εννοείτε «γιατί δεν απεργώ»; Απεργούν οι μισοί και παραπάνω, συνάδελφοί μου. Μα, αν απεργήσω, ίσως χάσω τη δουλειά μου. Τρέχει η δόση για το αυτοκίνητο, τα παιδιά μου πηγαίνουν φροντιστήριο, τι θα έκανα αν ξαφνικά έμενα άνεργη; Εργάζομαι σε μία τράπεζα, είμαι ταμίας. Κατανοώ τον κόσμο που έχει έρθει σε δύσκολη οικονομική κατάσταση, τι μπορώ όμως να κάνω εγώ; Εγώ κάνω απλά τη δουλειά μου, όπως μου έχουν πει…

Όχι, δεν πιστεύω πως μέσα από τις διαμαρτυρίες στους δρόμους θα υπάρξει κάποια αλλαγή. Ποτέ δεν υπήρξε. Πάντα ο κόσμος σερνόταν σε επαναστάσεις, θύμα διαφόρων που διψούσαν για εξουσία. Και όταν δεν υπήρχαν ηγέτες, είτε οι εξεγέρσεις πνίγονταν στο αίμα, είτε αποκλιμακώνονταν με κάποιες επικοινωνιακές μεταρρυθμισούλες. Δεν βλέπετε τι ακολούθησε την εξέγερση των Αιγυπτίων; Γιατί να πιστέψω πως μπορεί να γίνει κάτι διαφορετικό, αφού ποτέ δεν έγινε;

Φυσικά και σκέφτομαι τους ανέργους. Μήπως όμως εσείς σκεφτήκατε πως οι άνεργοι σήμερα είναι «άνεργοι πολυτελείας»; Τα χωράφια ανά την Ελλάδα μαραζώνουν άσπαρτα. Γιατί οι νέοι δεν ζητούν εργασία σε αυτό τον κλάδο; Διότι έχουν βολευτεί με την ιδέα της ξεκούραστης εργασίας, από ένα γραφείο. Και δεν τους αδικώ, μεγάλωσαν με την εικόνα του υπαλλήλου γραφείου από την τηλεόραση, πιέστηκαν από τους γονείς τους να σπουδάσουν, «να μάθουν γράμματα». Ας ξαναγυρίσουν στα χωράφια λοιπόν.

Τι να κάνουμε, όπως έχει η κατάσταση θα αναγκαστούμε να κάνουμε θυσίες. Εξάλλου, η σημερινή κατάσταση είναι δική μας ευθύνη. Συμμετείχαμε ενεργά σε όλο αυτό το πάρτι δανεισμού και πρέπει όλοι μαζί να συνδράμουμε ώστε να βγούμε απ’ την κρίση. Θα έρθουν δύσκολα χρόνια, αλλά με σκληρή δουλειά και λιτότητα, θα έρθουν καλύτερες μέρες.

Επαγγελματίας Επαναστάτης (Ζωτικά ψεύδη)

Γραμμή από τα κεντρικά του κόμματος. Πορεία στις 8. Το δικό μας μπλοκ θα πρέπει να αποφύγει να συνευρεθεί με τους μικροαστούς απολιτίκ παρευρισκόμενους της πλατείας. Αυτοί είναι ταξικοί εχθροί. Εμείς, όπως λέει και το κόμμα, έχουμε την λύση για όλα τα προβλήματα του τόπου. Συνεπώς δεν θα πρέπει να έχουμε καμία επαφή με ανθρώπους πιόνια του Λευκού Οίκου που προωθούν τα σχέδια της πλουτοκρατίας και μπαίνουν εμπόδιο στην ταξική πάλη. Εμείς και μόνο εμείς είμαστε οι μοναδικοί σωτήρες της εργατικής τάξης.

Πριν έναν μήνα, οι μονάδες καταστολής έριξαν δακρυγόνο τραυματίζοντας έναν διαδηλωτή. Θα πρέπει με κάθε μέσο να καταδικάσουμε την αστυνομική αυθαιρεσία και την περιστολή των δικαιωμάτων του πολίτη. Θα οργανώσουμε πορεία την επόμενη εβδομάδα στην οποία θα μπορεί οποιοσδήποτε να έρθει και να καταδικάσει την εγκληματική ενέργεια της αστυνομίας. Οποιοσδήποτε, αρκεί να συμφωνεί με τις βασικές αρχές του κόμματος. Πρέπει να καθίσω και να ετοιμάσω πανό «κάτω η βία της αστυνομίας, νόμος είναι το δίκιο του εργάτη». Πρέπει να πάψουν οι αστυνομικοί να βιαιοπραγούν ενάντια στον εργαζόμενο λαό. Διαβάζω συνέχεια στα νέα για αστυνομική αυθαιρεσία και εκτελέσεις πολιτικών αντιπάλων από την πλουτοκρατία. Να σε αυτό το άρθρο ας πούμε. Δέκα αντιφρονούντες θα εκτελεστούν… στην Βόρεια Κορέα;;; Όχι δεν μπορεί. Είναι προπαγάνδα των αστών! Εκεί έχει οικοδομηθεί ο σοσιαλισμός και όλοι ζουν σε μια απέραντη ευτυχία. Τρώνε με χρυσά κουτάλια. Το λέει το κόμμα… ε δεν μπορεί, έτσι θα είναι!!!

Ένας δημοσιογράφος (Έμμεση παθητική καταστολή)

Όχι, δεν είμαι ούτε αλήτης, ούτε ρουφιάνος. Μεταδίδω τις ειδήσεις έτσι όπως πρέπει να μεταδοθούν και σχολιάζω εκφράζοντας πολλές φορές την άποψη του εργοδότη μου. Μήπως ένας εργάτης σε εργοστάσιο, θα φτιάξει το προϊόν όπως το θέλει αυτός; Φυσικά και όχι! Όπως θέλει ο εργοδότης του θα το φτιάξει. Έτσι κι εγώ, παράγω ένα προϊόν, το οποίο σχεδιάζεται σύμφωνα με τις απαιτήσεις του εργοδότη μου.

Για να πληρωθώ, πρέπει το προϊόν που παράγω να πουλάει, ακριβώς όπως και ο κάθε εργαζόμενος. Πώς λοιπόν μου ζητάτε να γράψω και να μιλήσω για κοινωνικά και πραγματικά πολιτικά ζητήματα, όταν αυτό που πουλάει είναι η ίντριγκα, το σκάνδαλο, το σεξ και η βία;

Μας κατηγορούν πως κάνουμε πλύση εγκεφάλου και προπαγάνδα. Εγώ θα έλεγα, πως απλά συνεισφέρουμε στην διατήρηση του μόνου βιώσιμου οικονομικού και πολιτικού συστήματος. Αν το κριτικάραμε συνεχώς, δεν θα εργαζόμασταν σε ΜΜΕ, αλλά θα γράφαμε αφιλοκερδώς σε καμιά μπροσούρα που μοιράζεται στο δρόμο, ή σε κάποιο μη κερδοσκοπικό ιστολόγιο. Αυτή όμως είναι η δουλειά μας.

Ένας επιχειρηματίας (Η έννοια της ασημαντότητας)

Κοίτα απέναντι αυτοί οι άξεστοι χωριάτες πώς ζούνε! Ξυπνάνε κάθε πρωί και τι κάνουν; Αντί να πάνε να δουλέψουν, οι βρωμοτεμπέληδες, κάθονται και συζητάνε, πίνουν καφέ όλη μέρα, ψαρεύουν, κοιμούνται τα μεσημέρια, μετά το βράδυ κάθονται σαν τους χίπηδες και πίνουν ή κουβεντιάζουν παίζοντας μουσική…

Εγώ, όμως, κάθε πρωί ξυπνάω στις 8 η ώρα. Πάω από τον δικηγόρο μου να τακτοποιήσω κάποιες δουλειές. Μετά συνήθως περνάω και από το λογιστή. Τις συναντήσεις μου τις αφήνω για αργότερα. Βάζω σειρά προτεραιότητας: όποια πρόταση μου ακούγεται και πιο κερδοφόρα. Προχθές γνώρισα κάποιον που μου πρότεινε μια συμφωνία. Τον απέρριψα με την μία. Μου είχαν πει πως θα έπρεπε να τον εμπιστευθώ γιατί επρόκειτο για καλό και έμπιστο άτομο. Και λοιπόν; Τι να την κάνω την καλοσύνη; Εγώ θέλω να κερδίζω χρήματα. Πρέπει να στείλω λεφτά στον γιό μου που σπουδάζει στην Νέα Υόρκη. Θέλει, λέει να αγοράσει καινούρια Mercedes. Κι εγώ χρειάζομαι περισσότερα χρήματα. Πρέπει να επεκτείνω την επιχείρησή μου. Αν τα καταφέρω και ανοίξω ένα ακόμα κατάστημα στα Δυτικά προάστια, θα βγάζω ακόμα περισσότερα λεφτά. Θα μπορώ να αγοράσω εκείνη την BMW που είδα να διαφημίζουν χθες στην τηλεόραση.

Έχουμε οικονομική κρίση όμως… κάτι θα πρέπει να γίνει. Όχι μόνο δεν θα πρέπει να ζημιωθώ, αλλά τίποτα δεν θα μπει εμπόδιο στα σχέδιά μου, το καινούριο κατάστημα θα ανοίξει ό,τι και να γίνει. Θα το κουβεντιάσω το θέμα και με το λογιστή μου, αν και σκέφτομαι ότι θα πρέπει να απολύσω τους μισούς που δουλεύουν στα κεντρικά και να μειώσω τον μισθό από τους υπόλοιπους. Δεν βγαίνω αλλιώς… εξάλλου νέα παιδιά είναι θα δουλέψουν ή θα βρουν αλλού δουλειά. Έχουν χρόνια μπροστά τους… Η δουλειά είναι υπερηφάνεια. Δεν θα πρέπει να έχεις και πολλές απαιτήσεις όταν σου προσφέρουν την ευκαιρία να δουλέψεις. Η δουλειά είναι το παν. Ο άνθρωπος πρέπει να δουλεύει και όχι να ζει όπως οι χίπηδες απέναντι.

Λοιπόν, πίσω στο θέμα μας. Σχέδια για το μέλλον. Απολύσεις, μειώσεις… πρέπει να αποφύγω και την εφορία. Αν βρεθεί εκείνος ο γνωστός μου και μεσολαβήσει, ίσως και να αποφύγω να πληρώσω τα χρέη μου. Και δεν είναι και λίγα. Ίσα ίσα θα μου βγει για να επεκτείνω τις επιχειρήσεις μου και να μπορέσω να επενδύσω για νέα προϊόντα που θα γίνουν ανάρπαστα και θα με βοηθήσουν να βγάλω ακόμα μερικά εκατομμύρια… και τότε θα τους πω αυτούς τους βρωμοχίπηδες απέναντι!

Και όταν με το καλό γεράσω… τότε, (αν μου φτάσουν τα χρόνια φυσικά) ίσως να αγοράσω ένα σπίτι στην εξοχή…. Να κάθομαι να συζητάω με τους φίλους μου, να πίνω καφέ όλη μέρα, να ψαρεύω, να κοιμάμαι τα μεσημέρια και μετά το βραδάκι να κάθομαι και να πίνω ή να κουβεντιάζω παίζοντας μουσική…

Ένας από τα ΜΑΤ (Ενεργητική καταστολή)

Μόλις γύρισα από υπηρεσία στο κέντρο. Μας το έλεγαν πως το Σεπτέμβρη θα αντιμετωπίσουμε δύσκολες καταστάσεις, αλλά το σημερινό δεν το περίμενα. Βλέπω πως και πάλι στο ίντερνετ μας παρουσιάζουν σαν γουρούνια, δολοφόνους, αλλά που να καταλάβουν αυτοί… Αυτοί κάνουν το χόμπι τους, εγώ τη δουλειά μου. Δηλαδή εσύ αν έπαιρνες εντολή να τους τσακίσεις, τι θα έκανες; Θα πετούσες τη στολή και θα γυρνούσες απ’ την άλλη; Αυτή είναι η δουλειά μου και αυτό είναι το έργο της. Και στη Συρία οι αστυνομικοί την δουλειά τους κάνουν. Τι να κάνουν; Να αφήσουν την στολή και να μείνει η πόλη στο έλεος των πολιορκητών;;;

Αν τους αφήσουμε να σπάσουν όλη την πόλη, θα βγουν οι δημοσιογράφοι και θα πουν «ανεπαρκής η αστυνομία», αν εκτελέσουμε το καθήκον μας θα πουν «φονιάδες οι μπάτσοι». Ε ας αποφασίσουν κι αυτοί και οι πολιτικοί τι ακριβώς θέλουνε, ώστε να προσαρμόσουμε κι εμείς τη στάση μας. Όχι πως με χαλάει κιόλας να χτυπάω άπλυτους. Το ζητάει ο οργανισμός τους, πιστέψτε με.

Μπορεί μέσα στην ένταση και την αναμπουμπούλα να ξεφεύγει καμιά φορά η κατάσταση, να πετάω καμιά πέτρα, να τραυματίζω κανέναν άσχετο, να φορτώνω κατηγορίες σε αθώους αλλά όλες οι δουλειές έχουν και τις άσχημες στιγμές τους.

Ένας θρησκόληπτος (Φοβίες, ναρκισισμός και ζωτικά ψεύδη)

Η κατάσταση στην οποία βρίσκεται η μητέρα πατρίδα αποτελεί συνέπεια του λάθους δρόμου που ακολούθησε το ποίμνιο της εκκλησίας. Αντί να μείνουν πιστοί στο ελληνοχριστιανικό ιδεώδες, το οποίο μόνο χαρές και ευτυχία έχει να προσφέρει στο λαό, απομακρύνθηκαν ακολουθώντας τα δαιδαλώδη και επικίνδυνα μονοπάτια που χάραξε ο Σατανάς, ώστε να απομακρύνει το λαό από την Αλήθεια του Θεού.

Το χάραγμα του Αντίχριστου, η υποχρεωτική δωρεά οργάνων (μόνο ο Θεός έχει τη χάρη να δωρίζει σώμα και ζωή), η προ ετών κατάργηση της αναγραφής του θρησκεύματος από τις ταυτότητες, η συζήτηση για απαξίωση των θρησκευτικών στα σχολεία, δείχνουν ξεκάθαρα την προσπάθεια της λέσχης Μπίλντεμπεργκ να εγκαθιδρύσει τη Νέα Τάξη Πραγμάτων, ξεκινώντας από την υποδούλωση του αρχαιότερου λαού, αυτού των Ελλήνων.

Ως Έλλην χριστιανός, αντιστέκομαι στα κελεύσματα των ημερών, μέσα από το διαδίκτυο, ενημερώνοντας τους χριστιανούς για τους κινδύνους που ελλοχεύουν. Ο Κίσινγκερ το είπε ξεκάθαρα, αλλά εμείς δεν ακούγαμε. Υπάρχει σχέδιο των Εβραιομασώνων να μας γεμίσουν μετανάστες και να χαθούμε σαν φυλή και σαν έθνος! Ξυπνάτε Έλληνες! Υπάρχει σχέδιο. Μας ψεκάζουν, μας επιβάλουν τους κανόνες της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Ας ξυπνήσουμε Έλληνες. Δεν είμαστε ούτε δεξιοί ούτε αριστεροί. Είμαστε μόνο ακροδεξιοί… εμμ, μόνο Έλληνες ήθελα να πω! Διατηρώ την πίστη μου στο Ευαγγέλιο, κηρύσσω παντού το έργο του Ιησού. Κάτω οι Εβραίοι. Ζήτω η Ελλάδα. Οι ξένοι έξω. Εδώ μόνο Έλληνες…

Ένας μαθητής (Η κατασκευή ενός εργαλείου;)

Το σχολείο είναι σκέτη βαρεμάρα. Δώδεκα χρόνια καθισμένος σ’ ένα θρανίο, αναγκασμένος να ακούω τους μονολόγους των δασκάλων και καθηγητών, υποχρεωμένος ν’ αποστηθίζω ότι αποφάσισαν κάποιοι πως πρέπει να μάθω ώστε να ενταχθώ επιτυχώς στην κοινωνία, να γίνω ένα κοινωνικοποιημένο ον σε μια κοινωνία που καθόλου δε γουστάρω, υποχρεωμένος ν’ αποστηθίζω ώστε να εξετασθώ, να αξιολογηθώ και να επιτύχω σε κάτι το οποίο θα με εντάξει δήθεν στην αγορά εργασίας.

Βαλμένος σαν στρατιωτάκι στη σειρά κάθε πρωί κάνω την προσευχή μου, δυο φορές το χρόνο τιμώ την ιστορία μιας πατρίδας που την έπλασαν έτσι όπως τους βόλευε, ώστε να δημιουργήσουν την ψευδαίσθηση της εθνικής συνοχής. Υποχρεωμένος να συμπεριφέρομαι όπως κάποιοι άλλοι ορίζουν, υπό το φόβο της «μη κοσμίας διαγωγής», βλέπω τον εαυτό μου να προσαρμόζεται σιγά σιγά στο μαντρί της ομογενοποίησης των μαθητών.

Έχω μάθει ν’ ανταγωνίζομαι τον διπλανό μου στο θρανίο και να μην τον αφήνω ν’ αντιγράφει. Έχω μάθει να ξεχωρίζω τον καλό μαθητή, από τον κακό, τον τεμπέλη από τον άξιο, την τιμωρία από την επιβράβευση. Βαρέθηκα όμως. Βαρέθηκα τα κάγκελα που περιστοιχίζουν την σχολική αυλή, σιχάθηκα τον απουσιολόγο, μάλλον λοιπόν είμαι ένας κακός, ανυπάκουος μαθητής. Μάλλον, όμως, δεν είμαι ένας ακόμη πρόωρα γηρασμένος νέος…

Θα πρέπει να διαβάζω όλη μέρα, λένε… Θα έρθουν πανελλήνιες εξετάσεις και θα πρέπει να μπω στο πανεπιστήμιο. Να συνεχίσω κι εκεί να ανταγωνίζομαι τον διπλανό μου, να ξεχωρίζω τον καλό μαθητή από τον κακό, τον τεμπέλη από τον ανάξιο, θα πρέπει να σταματήσω να σκέφτομαι οτιδήποτε άλλο… να μην ερωτεύομαι, να μην ακούω μουσική, να έχω μάτια και αυτιά κλειστά. Να τα ανοίγω μόνο όταν μου λένε για την πατρίδα, την ιστορία μας, μόνο όταν ο καθηγητής αρχίζει τις εξισώσεις, τις φυσικές… πράγματα που δεν ξέρω γιατί τα μαθαίνω… εξισώσεις, μαθηματικά… αν ποτέ μου εξηγούσαν και μου έδιναν να καταλάβω τον λόγο που πρέπει να τα μάθω όλα αυτά, ίσως τότε τα πράγματα να ήταν διαφορετικά… ίσως και να ήθελα να μπω στο πανεπιστήμιο αν ποτέ μου εξηγούσαν γιατί θα πρέπει να ξοδέψω τα καλύτερά μου χρόνια για να καταλήξω στο βούρκο της ασημαντότητας!

Εγώ (ή προσπαθώντας να αλλάξω)

-Μετανάστης υπήρξα και είμαι ακόμα. (Αισθάνομαι πολλές φορές ξένος ανάμεσα σε διαφορετικούς ανθρώπους που διψούν για ομοιογένεια),
-Άνεργος υπήρξα και είμαι ακόμα, (γιατί η εργασία μου δεν σχεδιάστηκε από μένα, εκτελώ καταναγκαστικά έργα ώστε να επιζήσω)
-Μαθητής επίσης (γιατί κάποιες φορές αναπαράγω αυτά που μου πλασάρουν, δίχως να σκεφτώ ή και να κρίνω).
–Υπάλληλος... πάλι ναι, και άλλες φορές έκανα απεργία μόνος μου και άλλες όχι γιατί δεν ήθελα να με λένε ανόητο ούτε να τους χαρίζω 1 μεροκάματο κάθε τετράμηνο που κήρυσσαν πανεργατική απεργία..
-Δημοσιογράφος… ίσως και ναι ίσως και όχι. Όπως το πάρει κανείς…, (γιατί κάποιες φορές αναπαράγω αυτά που μου πλασάρουν, δίχως να σκεφτώ ή και να κρίνω)
–Άστεγος όχι, τουλάχιστον ακόμα… προετοιμάζομαι όμως. (Αν και τα ενοίκιά μου πάντα καθυστερημένα τα πλήρωνα…). ή μήπως είμαι (όσο το σπίτι μου δεν είναι ο δημόσιος χώρος, όσο η ιδιοκτησία με περιορίζει σε τέσσερις «δικούς μου» τοίχους;)
-Επιχειρηματίας δεν θα γίνω ποτέ. Διότι για κάποιους είμαι ένας ανάξιος τεμπέλης που αν δούλευε σκληρότερα θα πετύχαινε. Ναι, λοιπόν, είμαι ένας τεμπέλης γιατί η δουλειά δεν είναι δικαίωμα ούτε και υποχρέωση. Για να υπάρξει υποχρέωση πρέπει να υπάρχει και δικαίωμα. Η δουλειά είναι ανάγκη επιβίωσης, δηλαδή ένας καταναγκασμός. Δεν είναι δημιουργία προσωπική, δεν συμβαδίζει με την ανάπτυξη του εαυτού μου. Δεν είμαι επιχειρηματίας λοιπόν και δεν θέλω να γίνω.
-Να γίνω αστυνομικός;;; Όχι ευχαριστώ… η ντροπή δεν είναι δουλειά! (αν και στις προσωπικές μου σχέσεις συχνά ξεχειλίζω από οργή και προσπαθώ να επιβληθώ με κάθε τρόπο).
-Θρησκόληπτος δεν είμαι. Ποτέ δεν υπήρξα. Πιστεύω μόνο στην αμφισβητήσιμη αλήθεια της επανάστασης!

Ίσως τελικά να είμαι όλα τα παραπάνω, προσπαθώντας όλα να τ’ αλλάξω….

«Ό,τι είναι κόντρα στην εκκλησία με γεμίζει χαρά. Ό,τι βλάπτει την Τάξη συντείνει στη γαλήνη μου. Ό,τι αντίκειται στην Ηθική ωφελεί την υγεία μου». (Ηλίας Πετρόπουλος)

Το κείμενο συνδιαμορφώθηκε από Michael Th, Ian Delta, Efor